przez ·5 komentarzy

82H

               Żyjemy wśród ludzi. Spotykamy ich dziesiątki- w pracy, w miejscach rozrywki, na imprezach, we wszelkich miejscach publicznych typu szpital, restauracja, autobus, pociąg, apteka, sklep, przedszkole i szkoła naszych dzieci itp. Stale wchodzimy w relacje interpersonalne i chyba zgodnie z powiedzeniem „praktyka czyni mistrza” takowym mistrzem w sztuce relacji powinien być już każdy z nas. Byłoby pięknie, ale tak nie jest.

Przyczyna jest prosta… człowiek to istota zmienna, ludzkie życie jest procesem, a i sam proces dojrzewania psychicznego, umysłowego, emocjonalnego wcale nie kończy się w wieku lat dwudziestu jeden. Zmieniamy się przez całe życie pod wpływem różnych czynników… zdrowotnych, rodzinnych, zawodowych, socjalnych i o tych właśnie ostatnich będzie dzisiejszy wpis.

Często słyszę zdanie „gdybym ja była bardzo bogata, to wcale bym się nie zmieniła”, czy na pewno?

Zawsze zastanawiało mnie zjawisko wpływu finansów na życie człowieka. Kto jest naprawdę BOGATY i co właściwie znaczy to słowo? Ten wpis dotyczy zasobności finansowej, nie bogactwa intelektualnego, duchowego czy bogactwa doświadczeń.

Obserwuję ludzi wokół siebie i często, rozmawiając z nimi, słyszę zdania typu „No wiesz, zarabiam sporo, mąż też, ale tak właściwie, to trudno nam odłożyć na porządne wczasy”.  Inni natomiast z podziwem szepczą o autorce tych słów „Ci to mają zarobki, na wszystko ich stać”.

Czy punkt widzenia w tym wypadku też zależy od punktu siedzenia? Czy aż tak bardzo zmienia się perspektywa?

Oto kilka powodów, dlaczego ludzie zasobni finansowo wcale tego nie czują. Pamiętaj, że to mój osobisty ranking  😉

Czytaj dalej

przez ·5 komentarzy

198H (1)           Cudowna, letnia aura, cała rodzina od rana pełna energii i gotowa na przygodę. No i pytanie- gdzie jedziemy? Jest tyle niesamowitych miejsc w zasięgu ręki, tyle atrakcji dla naszego czterolatka, tyle możliwości, a jednak w sercu naszym takie dziwne przerażenie ;). Że znowu będzie problem z parkingiem, że znowu będzie tłok na szlaku, że znowu będzie to śmieciowe jedzenie, które dziecko zawsze chce, że znowu będą dziesiątki straganów ze wszystkim i niczym.

Ostatecznie 80% naszych wyborów to miejsca w miarę odludne- zwyczajna łąka nieopodal, las, mało uczęszczany park, niepopularna knajpka z dobrym jedzeniem.

Nie wiemy, czy to wiek, czy nadwrażliwość jakaś, ale zarówno ja jak i mój mąż kiepsko radzimy sobie na tzw. spędach ludzi- festyny, pokazy czegokolwiek, wczasy z atrakcjami dla dzieci, Aquaparki, wesołe miasteczka itp. Oczywiście nie pozbawimy dziecka rozkoszy pożerania waty cukrowej, podziwiania podniebnych akrobacji czy zjawiskowych fajerwerków, więc jednak w takich miejscach bywamy.

          Irytacja pojawia się już na poziomie szukania miejsca na parkingu, ciasno, wszyscy trąbią, kłócą się, pomimo uiszczonej opłaty poszukiwanie trwa nieraz nawet dwadzieścia minut. Kolejny „cios w serce” to morze ludzi, którzy pędzą przed siebie, nie zważając na otoczenie. Nie raz zostałam pochlapana piwem lub obsypana prażoną cebulką z czyjegoś hot doga. No i oczywiście główna atrakcja miejsca, czy to wyciąg krzesełkowy, czy pokazy lotnicze, jest przytłoczona przez arcykolorowe i arcyplastikowe stragany. A co na nich można kupić, to zapewne doskonale wiesz, szczególnie jeśli jesteś rodzicem.

Czytaj dalej

przez ·2 komentarze

313H

               Przyszedł nieuchronnie czas, by poruszyć ten kontrowersyjny społecznie temat i niektórym troszeczkę otworzyć oczy.

Jest taka zasada w naszej głowie „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma” i nie bez powodu stała się ona znanym porzekadłem. Ja pasjami rozmyślam o tym, jak cudowną pracę ma pani w księgarni, jak sobie te wszystkie nowości wydawnicze przegląda, doradza klientom, oddycha atmosferą miejsca, które bardzo dobrze mi się kojarzy. No tak, ale czy ja widzę, jak ta sama pani taszczy bladym świtem paczki od dostawcy, rozkłada na półkach towar, a wcześniej musi te wszystkie półki dokładnie wytrzeć z kurzu? Nie widzę i obraz idylli buduję na podstawie skrawków, które rejestruje oko klienta księgarni.

Myślę, że z większością zawodów tak jest. Często rozmawiam z młodymi ludźmi, którzy stoją u progu wyboru szkoły na następny etap edukacyjny. Dziewczynki chcą być weterynarzami, bo kochają zwierzęta, a przecież w takiej pracy całymi dniami szczepiłyby cudowne, małe, słodkie pieski i kociaki. Ja wtedy musze wkroczyć z całą brutalnością prawdy i opowiedzieć im najpierw o tym, z czym przyjdzie zmierzyć się na studiach, a następnie wizualizować  tą „ciemniejszą” stronę codziennej pracy, taką jak styczność z naprawdę chorymi zwierzętami, noszenie ich na rękach, a niekiedy usypianie przy akompaniamencie płaczu bliskich pupila. Nie chodzi tu absolutnie o zabijanie pasji, tylko o realny ogląd danego zawodu. Jeśli dziewczynka pomimo pełnej wiedzy nadal pragnie iść na weterynarię, jak najbardziej powinna walczyć o marzenia.

               Jest taki zawód, który w naszym kraju z jednej strony jest znienawidzony przez sporą część społeczeństwa, a z drugiej wydaje się być wymarzonym, cudownym, jedynym takim, gdzie przez dwa miesiące mogę leżeć na łące i podziwiać gatunki motyli.

Czytaj dalej

przez ·0 komentarzy

             IMG_20160821_154211  Korespondując niejako z ostatnim postem, postanowiłam wrzucić krótką rekomendację dla rodziców kilkuletnich dzieci.

Wielu z Was, to świadomi konsumenci, którzy nie chcą zapełniać biblioteczki malucha samymi pozycjami Disneya w wersji książkowej. Oczywiście tych „papierowych substytutów kinowych hitów” nie unikniemy, gdyż mali bywalcy księgarń doskonale wiedzą, jak skłonić rodziców do ich zakupu. Machina marketingowa w postaci samych bajek i całej wokół nich otoczki świetnie spełnia swoja rolę.

Coraz częściej widuję dzieci od stóp do głów ubrane i wyposażone w bajkowe akcesoria. Ostatnio zadziwił mnie widok chłopczyka w skórzanych butach sportowych, które były całe wyszywane w aplikacje super bohaterów. Poczucie estetyki to odrębny temat w tym wypadku, ale uważam, że małe dzieci powinny też poznawać BOHATERÓW LITERACKICH osadzonych w świecie dostosowanym do ich możliwości percepcji.

Czytaj dalej

przez ·4 komentarze

118H (1)

               Nie miałam w planach takiego wpisu, ale skoro blog ma być PRAWDZIWY, nie wystudiowany, przemyślany i obliczony na czytelniczy sukces, chcę pisać o tym, co czuję, widzę i myślę danego dnia.

Duża, sieciowa księgarnia w moim mieście. Przemykam między regałami działu z literaturą dla dzieci w poszukiwaniu prezentów oraz czegoś do poduszki dla mojego syna i nagle słyszę głos pewnej młodej kobiety. Nie absorbuje mnie jeszcze treść wypowiadanych przez nią słów, ale ton, barwa, stopień naładowania emocjami. Kobieta wyrzuca z siebie dźwięki tak, jakby za chwilę cienka struna w jej ciele miała pęknąć i spowodować jakiś niekontrolowany wybuch. Nie wiem dlaczego, ale niemal fizycznie poczułam jej napięcie, stres, mieszankę żalu i wewnętrznej prośby o pomoc. Okazało się, że owa mama mówi do swojego około trzyletniego synka, mocno ściskając go za ramię. Ciężki oddech matki i „podkówka” na twarzy dziecka. Słowa cedzi przez zęby tonem nieznoszącym sprzeciwu, dziecko cicho przeprasza i obiecuje, że już niczego nie dotknie.

Czytaj dalej

przez ·2 komentarze

251H

               Typowy dzień pracującej kobiety, która prowadzi dom mija w tempie… co najmniej szybkim, jeśli nie powiedzieć ultraszybkim. Typowy dzień pracującego ojca i męża też nie obfituje w leniwe kontemplowanie świata. Żyjemy w tempie turbo fast, otacza nas wszechobecny FAST- „fast food”, „fast shopping”, „fast working”. Do tego dochodzi „multitasking” i „multicompetence”. Takie są dziś wymagania rynku pracy i taki jest świat.

Tzw. single też nie leżą całymi dniami na łące, żując źdźbło, tylko biegają jak chomik w kołowrotku między pracą, drugą pracą (w Polsce nie jest łatwo utrzymać się i żyć z jednej pensji), ogarnięciem mieszkania, zakupami, kuchnią, jako takim życiem w nieformalnej grupie społecznej itd.

Nie dziwmy się, że 80% kontaktów towarzyskich przeniknęło do strefy wirtualnej… tak jest szybciej, wygodniej, optymalnie.

               Gdzie w tym wszystkim znaleźć chwilę wytchnienia? Wielu z was pomyśli teraz- a po co? Odpowiada mi takie tempo życia, szybko się regeneruję, lubię być stale w ruchu, mieć zajęte myśli, ręce, mieć stale nowy cel. Jeśli tak myślisz, to naprawdę możesz spać spokojnie i nie czytać dalej. Jesteś szczęśliwcem świetnie przystosowanym do trybu FAST. Są w moim otoczeniu takie osoby, które czują się jak ryba w świeżej, wielkiej wodzie, pędząc przez codzienność i niecodzienność.

Ja tak nie mam i pewnie nie tylko ja.

Czytaj dalej

przez ·4 komentarze

20160814_173348               Lubię czytać i są to głównie powieści, niekiedy sięgam po poezję, ale w ostatnim czasie spłynęła na mnie fala poradnikowych podarunków. Nie, żebym się nie cieszyła, tylko obawiam się ukrytej intencji takich prezentów.

Weźmy tytuł „Elementarz stylu” ….. no babo, ogarnij się i zadbaj o swoją szafę- taki ukryty komunikat można odczytać. Prawda jest taka, że to moja interpretacja i tylko moja, ale gdy zajrzę do szafy, komody i jeszcze kilku pudel, to jest ona jak najbardziej słuszna ;).

Po lekturze dwóch naprawdę ciekawych i inspirujących pozycji poradnikowych moją garderobę podsumowałabym tak: pstrokato, jakościowo średnio, bez pomysłu. Wyłania się tu obraz mnie, która bez większego polotu i entuzjazmu wyjmuje z szafy spodnie, sweter lub sukienkę i układa wieczorem na oparciu fotela, by rano nie zaprzątać sobie tym głowy.

Stylowe dodatki? Hmmm może w gąszczu przypadkowych rzeczy doszukałabym się jakiegoś wyjątku ;).

Czytaj dalej

przez ·2 komentarze

20160730_181217 (1)

               Kiedy piszę te słowa, jest środek sierpnia. Siedzę na miękkiej kanapie, laptop mam podłączony do ładowarki ( zapobiegliwie), na blacie kuchennym radośnie szumi gotująca się woda w czajniku elektrycznym, a o nastrój i komfort w pokoju dbają małe lampki w wiklinowym koszu.

Oczywistość czy wygoda? Coś, co się należy czy luksus?

Przyznajcie, że raczej w naszym mniemaniu oczywistość, zwyczajność, ot nasze codzienne życiowe akcesoria, które wiernie nam służą.

               Spędziłam 7 dni na skromnym mazurskim polu namiotowym, takim bez prądu, bieżącej wody, prysznica, toalety. Pogoda nie rozpieszczała i nie pomagała, wręcz przeciwnie, ale cieszę się.

Czytaj dalej

przez ·4 komentarze

186HNie lubimy być oszukiwani…

               Poczucie irytacji pomieszane z rozżaleniem. To czuję, gdy pełna entuzjazmu kupię produkt, który w dość szybkim czasie okazuje się być… badziewiem. Coś odpada, coś się łamie, coś przestaje działać pomimo wymiany baterii. Piękna sukienka okazuje się być średniej jakości bawełnianym bublem, po kilku praniach zaczyna przypominać wysłużony wór pokutny. Tak, to jest nasza pokuta za ten cały szalony konsumpcjonizm, za zakupy w pośpiechu, za bylejakość wyborów, których dokonujemy jak zombie, w pogoni między jednym obowiązkiem a drugim.

Ja wiem, że rzeczy to TYLKO RZECZY, a liczą się czyny, myśli, sukcesy, emocje, talenty, uczucia… tylko te RZECZY nas otaczają, widzimy je, dotykamy, czujemy ich zapach, śpimy na nich, jemy na nich, nasze dzieci się nimi bawią. Materialny wymiar naszego codziennego i niecodziennego życia ma znaczenie.

Czytaj dalej

przez ·6 komentarzy

 

252H

Od pewnego czasu ze wszech stron atakują mnie teksty, memy, zdjęcia które stanowią mniej lub bardziej zabawne porównanie naszego dzieciństwa (pokolenie 30, 40+) i dzieciństwa obecnych maluchów i tych trochę większych pociech.

Najczęściej z jednej strony zdjęcia jawi się ARKADIA umorusanych w błocie, wiszących na trzepakach i grających w klasy uśmiechniętych dzieciaków, z drugiej widzimy grupkę młodzieńców pochylonych nad smartfonem i tak bardzo pochłoniętych TAMTYM światem, że zdają się nie zauważać ani siebie nawzajem ani otaczającego ich piękna codzienności.

Zgadzam się, ten drugi obrazek faktycznie stanowi powszechny widok w otoczeniu. Zgadzam się też, że dzieci pochłonięte magią super technologii tracą umiejętność zachwytu nad przysłowiowym żuczkiem i biedronką, ja to wszystko wiem, tylko szlag mnie trafia, jak widzę zalewającą Internety falę memów, a pod nimi tylko pusty śmiech i pogarda „naszego” pokolenia względem dzisiejszych dzieci.

To są NASZE DZIECI, to będą NASZE WNUKI i to od nas zależy, w jakim stopniu postaramy się im pomóc żyć w tym dzisiejszym szaleństwie. No i jak stare porzekadło mówi „przykład dla tych najmłodszych idzie od rodziców”, czy nam się to podoba czy nie, to my jesteśmy tym pierwszym wzorem, przykładem tego jak, kiedy i w jakich ilościach korzystamy z komputera, smartfona, tabletu  itp.

Czytaj dalej