Myślitery
Kilka dni temu podszedł do mnie mały B (mój syn) i powiedział – mamo, Julia już nie chodzi do naszego przedszkola, bo mały Adil z Motylków nie jest Polakiem. Nie czekając na moją rekcję, dopytał – dlaczego on nie jest Polakiem i czemu Julia nie chciała już być z nami w przedszkolu? Mamo, a ja jestem Polakiem?
No i sobie usiadłam, bo aż mi się w głowie zakręciło od tych pytań i natłoku przedszkolnych rewelacji.
Są rozmaite szkoły i metody wychowawcze. Amerykańskie wychowanie bezstresowe stoi w kontrze do francuskiego cadre, czyli czułej dyscypliny. Na księgarnianych regałach półki uginają się od poradników typu „Jak wychować szczęśliwe dziecko?”. Tytuły potrafią przyprawić o zawrót głowy, a czasem o uśmiech politowania. W każdym razie zainteresowani teorią wychowawczą rodzice mają z czego wybierać.
Nie widzę nic złego w czytaniu tego typu pozycji, sama ich kilka nabyłam w swoim czasie, ale zostawmy sobie w świadomości pewien margines. Nie testujmy na dziecku kolejnych metod, niczym nowych środków do konserwacji obuwia. Te małe istoty i te starsze też uczą się przez naśladowanie i to jest najstarsza, najlepiej zbadania i opisana metoda wychowawcza, która w dodatku dzieje się samoczynnie, nawet bez naszego świadomego udziału.
Piszę dziś do was… rodziców i dziadków dzisiejszej młodzieży. Do pokoleń 30+, 40+, 50+. Czym sobie zasłużyli ci młodzi na to, co o sobie słyszą? Tym, że urodzili się w szalonej dobie rozwoju informacji, dostępności wszechobecnej sieci powiązań internetowych, muszą walczyć o autentyczną uwagę zapracowanych rodziców, którzy nierzadko spędzają czas na kozetce u psychoterapeuty lub pracują na trzy etaty? Tym, że od kilkulatka byli zasypywani elektronicznymi zabawkami imitującymi tablety i smartfony, a dziś zarzuca się im, że z takich urządzeń stale korzystają? Czy wreszcie tym, że przez całe dzieciństwo byli wożeni do szkoły, ze szkoły, na zajęcia dodatkowe, do domu, do kolegi, od kolegi, a dziś słyszą, że są niesamodzielni?
Piszę też do was… nauczyciele. Zaakceptujmy wreszcie fakt, że oni są innym pokoleniem, wychowanym w innym świecie i mają inną drabinę potrzeb, wartości i kompetencji.
Temat nikogo z was nie zdziwi. Sezon zachorowań na wszelkiego rodzaju infekcje mamy w fazie rozkwitu. Matka Polka co rano zrywa się z łóżka i biegnie do dziecięcego pokoju, by troskliwym gestem sprawdzić czółko malca, przyjrzeć się mu uważnie, starszaka zapytać o samopoczucie. Zewsząd bombardują nas informacje o chorych dzieciach i dorosłych- ten kaszle, ten kicha, tamten ma tzw. jelitowkę. No a tu przecież praca zawodowa, obowiązki domowe, jakieś plany wyjazdowe. Jak żyć z ciągłym oddechem infekcji na plecach naszego przedszkolaka? Z wizją konieczności informowania szefa o 5.00 rano, że niestety nie będzie nas w pracy?
Nie ma co owijać w bawełnę, sezon jesienno – zimowy to dla rodziców małych dzieci ogromny stres. Pracujące matki stresują się podwójnie, życie całych rodzin (babć, dziadków, cioć) podporządkowane bywa choremu malcowi, żeby tylko ten czas jak najmniej zaważył na życiu zawodowym rodziców.
Słowa piosenki Anny Marii Jopek autorstwa Marcina Kydryńskiego mogłoby śpiewać milion matek każdego dnia. Za chwilę jednak z równym zaangażowaniem śpiewałyby tekst Pabla Casalasa- jesteś cudem, każda sekunda naszego życia jest jedyną chwilą w dziejach wszechświata, chwilą, która już nigdy się nie powtórzy…
Czy to znaczy, że zawładnęła nami matkami choroba dwubiegunowa? Jesteśmy wszystkie niestabilne i rozhisteryzowane? Nie. Emocje związane z wychowaniem dziecka to jazda bez trzymanki rozpędzonym motocyklem. Są momenty, gdy strach ściska nam gardło, są i takie, gdy z zachwytu nie potrafimy powstrzymać łez.
Dumny ojciec pręży pierś i mówi „moja córka jest całym moim światem, jak ktoś ją skrzywdzi, to zabiję…”. Słyszeliście kiedyś takie słowa? Jestem przekonana, że podobne wypowiedzi nie raz i nie dwa przysłowiowo obiły się wam o uszy.
Świetnie, tylko czemu ten sam tatuś odbiera ukochaną córkę z przedszkola, zapina w foteliku samochodowym, po czym siada wygodnie w fotelu kierowcy i co robi? Odpala papierosa. Dziecko grzecznie czeka, aż ojciec się zrelaksuje dymkiem, łaskawca na szczęście otworzył okno, by swojej małej księżniczki nie uwędzić.
Błogą ciszę tej chwili przerywa głos dziecka „tatusiu pokłóciłam się dzisiaj z Weroniką”. Ojciec z irytacją w głosie zbywa dziewczynkę, mówiąc, by nie zawracała mu głowy głupotami, bo on ma ważniejsze sprawy, problemy, a w ogóle to nie ma teraz czasu na rozmowy.
Historię opowiedziała mi jakiś czas temu przyjaciółka, głęboko poruszona faktem, że można tak traktować własne dziecko.
Podobnych przykładów można by mnożyć wiele, a rzecz dotyczy w równym stopniu matek. Płeć niczego tu nie determinuje.
Dlaczego tak bardzo rozmijają się deklaracje i czyny? Czy mądra miłość i mądre wychowanie jest aż tak unikatowym zjawiskiem w obecnych czasach?
Korespondując niejako z ostatnim postem, postanowiłam wrzucić krótką rekomendację dla rodziców kilkuletnich dzieci.
Wielu z Was, to świadomi konsumenci, którzy nie chcą zapełniać biblioteczki malucha samymi pozycjami Disneya w wersji książkowej. Oczywiście tych „papierowych substytutów kinowych hitów” nie unikniemy, gdyż mali bywalcy księgarń doskonale wiedzą, jak skłonić rodziców do ich zakupu. Machina marketingowa w postaci samych bajek i całej wokół nich otoczki świetnie spełnia swoja rolę.
Coraz częściej widuję dzieci od stóp do głów ubrane i wyposażone w bajkowe akcesoria. Ostatnio zadziwił mnie widok chłopczyka w skórzanych butach sportowych, które były całe wyszywane w aplikacje super bohaterów. Poczucie estetyki to odrębny temat w tym wypadku, ale uważam, że małe dzieci powinny też poznawać BOHATERÓW LITERACKICH osadzonych w świecie dostosowanym do ich możliwości percepcji.
Nie miałam w planach takiego wpisu, ale skoro blog ma być PRAWDZIWY, nie wystudiowany, przemyślany i obliczony na czytelniczy sukces, chcę pisać o tym, co czuję, widzę i myślę danego dnia.
Duża, sieciowa księgarnia w moim mieście. Przemykam między regałami działu z literaturą dla dzieci w poszukiwaniu prezentów oraz czegoś do poduszki dla mojego syna i nagle słyszę głos pewnej młodej kobiety. Nie absorbuje mnie jeszcze treść wypowiadanych przez nią słów, ale ton, barwa, stopień naładowania emocjami. Kobieta wyrzuca z siebie dźwięki tak, jakby za chwilę cienka struna w jej ciele miała pęknąć i spowodować jakiś niekontrolowany wybuch. Nie wiem dlaczego, ale niemal fizycznie poczułam jej napięcie, stres, mieszankę żalu i wewnętrznej prośby o pomoc. Okazało się, że owa mama mówi do swojego około trzyletniego synka, mocno ściskając go za ramię. Ciężki oddech matki i „podkówka” na twarzy dziecka. Słowa cedzi przez zęby tonem nieznoszącym sprzeciwu, dziecko cicho przeprasza i obiecuje, że już niczego nie dotknie.
Nie lubimy być oszukiwani…
Poczucie irytacji pomieszane z rozżaleniem. To czuję, gdy pełna entuzjazmu kupię produkt, który w dość szybkim czasie okazuje się być… badziewiem. Coś odpada, coś się łamie, coś przestaje działać pomimo wymiany baterii. Piękna sukienka okazuje się być średniej jakości bawełnianym bublem, po kilku praniach zaczyna przypominać wysłużony wór pokutny. Tak, to jest nasza pokuta za ten cały szalony konsumpcjonizm, za zakupy w pośpiechu, za bylejakość wyborów, których dokonujemy jak zombie, w pogoni między jednym obowiązkiem a drugim.
Ja wiem, że rzeczy to TYLKO RZECZY, a liczą się czyny, myśli, sukcesy, emocje, talenty, uczucia… tylko te RZECZY nas otaczają, widzimy je, dotykamy, czujemy ich zapach, śpimy na nich, jemy na nich, nasze dzieci się nimi bawią. Materialny wymiar naszego codziennego i niecodziennego życia ma znaczenie.