Coś się stało, coś pękło i rozkrusza się na coraz mniejsze kawałki. Jakieś poczucie wewnętrznego rozbicia i niepokoju towarzyszy mi każdego dnia. Coraz częściej moje swobodne dotąd wyrażanie myśli, poglądów poprzedza refleksja – z kim rozmawiam, z której on czy ona jest strony barykady, czy nie spotkam się z tym zimnym murem, który kręgi ludzi ostatnio szczelnie otacza.
Jesteśmy podzieleni i ja to czuję wyraźniej, niż kiedykolwiek dotąd w moim życiu. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych byłam dzieckiem, ta cała ówczesna zawierucha mnie jakoś nie dotykała, a świat wydawał mi się całkiem przyjazny. Ani wtedy ani później nigdy nie wstydziłam się tego, że urodziłam się i mieszkam w Polsce. W duszy czułam ulgę, że te wszystkie straszne historie to już tylko przeszłość, że teraz jakieś jasne czasy nastały, że idziemy w dobrą, bezpieczną stronę, wszyscy razem.
Takim naczelnym motywem w mojej głowie była „wolność”, tym hasłem karmili nas podczas szkolnych akademii, uczyli śpiewać, czcić, pamiętać i szanować.
Różnimy się, to fakt. My ludzie, my Polacy, my pracodawcy, my pracownicy, my rodzice, my single… różnimy się stylem życia, sposobem spędzania czasu, upodobaniami kulinarnymi, zainteresowaniami, wreszcie wiekiem, stanem zdrowia, kondycji i zasobności portfela.
